نفت به‌عنوان یک کالای استراتژیک قبل از اینکه ماهیت اقتصادی داشته باشد تابع مسائل سیاسی است، این کالا با توجه به حجم عظیم معاملات روزانه خود وزن قابل توجهی از سهم بازار در تعاملات اقتصادی فی ما بین کشورها را به خود اختصاص داده است. از این رو روابط میان واحدهای صنعتی و کشورهای صادر کننده نفت از حیث همین ماهیت اهمیت دو چندان یافته است.
نقش این کالای اقتصادی در توسعه کشورهای صادر کننده عمده مواد خام و نفتی که عموما کشورهای جهان سوم و خاورمیانه را به خود اختصاص داده جایگاه ویژه‌ای است. لذا عموما کشورهای صادرکننده نفت که ساختار اقتصادی آنها مبتنی بر اقتصاد متمرکز دولتی است در برنامه‌ریزی‌های اقتصادی خود برای درآمدهای نفتی جایگاه ویژه‌ای را قائل می‌شوند.
