بر همگان مشخص و مبرهن است که بهره‌مندی مردم از ثروت‌های ملی یکی از وظایف دولت‌ها در اکثر کشورهای دنیا است.
تسهیل زندگی روزمره و ایجاد زمینه رشد و شکوفایی ظرفیت‌های یک ملت مهم‌ترین گام‌های یک دستگاه اجرایی است، اما به شرط آن‌که این گام‌ها در سایه تدبیر و نگاه عمیق و بلندنظرانه برداشته شود و سوگیری‌های سیاسی و حزبی در آن کم‌رنگ و نگاه فراجناحی و چندجانبه مسلط و پررنگ شود.
با روی کار آمدن دولت»تدبیر و امید« که شعاری اصلی و پرطمطراق دولت آقای روحانی بوده، امید بازگشت تدبیر و عقلانیت به فضای تصمیم‌گیری‌ها به توقع عمومی تبدیل شد و به مردم قول ایجاد تحول در یکصد روز اول کاری داده شد، ولی آنچه که تاکنون نصیب مردم شده گلایه‌های رئیس‌جمهوری فعلی از رئیس‌جمهوری قبلی بوده است.
و در این بین دولت تدبیر و امید برای کاهش نقدینگی دولت اقدام به توزیع سبد کالا کرد که اختصاص سبد کالا از سوی دولت به مردم، می‌توانست اقدامی موقت برای حل بخشی از مشکلات معیشتی اقشار کم‌درآمد باشد، اما اجرای ناشایست و هدف‌گیری غلط در اجرای آن، نه تنها مشکل معیشتی کم‌درآمدها را رفع نمی‌کند، بلکه با پرداخت نادرست اطعام، اکرام یک انسان به حاشیه می‌رود.
در تکمیل مقدمه عنوان شده بایستی اذعان نمود که برنامه توزیع سبدکالایی که در ماه‌های پایانی سال گذشته اجرا شد ازجمله برنامه‌هایی بود که هر روز و در برخی روزها هر ساعت خبر جدیدی را رقم می‌زد.
چنین سیاست‌هایی موجب می‌شود به‌تدریج طبقه متوسط در ایران از بین برود و ساختار جامعه دوقطبی شود. وی با رد برنامه سبدکالایی و پرداخت یارانه نقدی، هر دوی این برنامه‌ها را تورم‌زا دانست و گفت: برای حل مشکلات اقتصادی راهکار مناسب اصلاح نظام مالیاتی است تا از کسانی که درآمدهای کلان دارند، مالیات دریافت شود و این مالیات‌ها صرف پرداخت یارانه برای کالاهای اساسی و افراد نیازمند شود.
