گروه تروریستی داعش درتازه‌ترین اقدامات ضدبشری خود، از سه کشور »مالی«، »نیجر« و »بورکینافاسو« در مرکز قاره آفریقا، به نام »میدان وسیع جهاد علیه صلیبی‌ها و مرتدها« یاد کرد. دراین خصوص و براساس گزارش منتشر شده هفته‌نامه عربی‌زبان »النبأ« وابسته به داعش در شماره 175 خود که همزمان با شکست کامل این گروه در عراق و سوریه منتشر شد، در گزارشی به درگیری عناصر هم‌پیمان با خود با ارتش مالی و نیجر و همچنین نظامیان فرانسوی و آمریکایی حاضر در این کشورها پرداخت و مدعی شد که »در مدتی در حدود بیش از یک سال گذشته، نتیجه جنگ با »مُرتدها« در شمال مالی، بیش از 400 کشته و بیش از 1000 مجروح« بوده است.
در تکمیل مقدمه عنوان شده بایستی به این نکته اشاره کرد که: نیروهای دمکراتیک سوریه بعد از فتح آخرین سنگرهای داعش در الباغوز در شرق سوریه، از پایان این گروه تروریستی خبر دادند و پیروزی خود را جشن گرفتند.
از سویی دیگر دونالد ترامپ رییس‌جمهور آمریکا نیز همزمان با اعلام شکست داعش در الباغوز در یک شوی تلویزیونی تبریک گفت تا خود را مصداق ضرب‌المثل ایرانی »کار را که کرد، آنکه تمام کرد« معرفی کند. این درحالی‌ست که کار داعش از منظر نظامی در عراق، عملا در پاییز 96 با بازپس‌گیری موصل، تلعفر و نواحی مرزی سوریه، و چند ماه بعد در خود سوریه تمام شده بود و تنها چند مقر واقع در شهرهای کوچک شرق سوریه که ارتش سوریه در آنها حضور نداشت، باقی مانده بود.
مناطقی که داعش تا چند هفته پیش در اختیار داشت و آخرین نقطه آن یعنی الباغوز را حفظ کرده بود، از مناطقی هستند که آمریکایی‌ها به‌طور عملی مانع عملیات نیروهای ارتش‌های عراق و سوریه شده بودند، والا خیلی پیشترها این مناطق نیز آزاد می‌شد. در جنگ علیه داعش، نیروهای حزب‌الله لبنان، ارتش و الحشدالشعبی عراق و نیز مستشاران ایرانی به همراه داوطلبانی از افغانستان و پاکستان در قالب محور مقاومت مشارکت داشتند و بعدها روس‌ها در سوریه علیه داعش وارد جنگ شدند که عمدتا عملیات موشکی و هوایی بوده است.
این نیروها با کمترین امکانات، در جنگ‌ها و نبردهای شهری موفق شدند نیروهای داعش را شکست داده و شهرهای بزرگ و کوچک و روستاهای عراق و همزمان سوریه را آزاد کنند. در مقابل اما آمریکایی‌ها یک ائتلاف بین‌المللی تشکیل دادند که در آن ابتدا 70 کشور مشارکت داشتند و ظاهرا تنها از طریق هوایی در جنگ علیه داعش شرکت کردند، اما این مشارکت در جنگ با تروریست‌ها اما و اگرهایی هم به دنبال داشت، به‌ویژه تردیدها زمانی جدی‌تر جلوه‌گر می‌شد که برخی کشورهای حامی گروه‌های تروریستی را در صف این ائتلاف شاهد بودیم؛ از جمله عربستان سعودی و امارات. سابقه آمریکایی‌ها در ایجاد زمینه‌های شکل‌گیری گروه‌های تروریستی در منطقه و سپس کارشکنی در نبردهای ارتش‌های عراق و سوریه، قابل انکار نیست.
آنها عامل اصلی انتقال نیروهای القاعده از افغانستان به عراق از سال 2003 میلادی هستند، همانها که تا سال 2011 صدها هزار عراقی را به خاک و خون کشیدند. سپس در سال 2011 و در حالی که هنوز استان‌های شمالی، غربی و شرقی عراق به‌طور کامل پاکسازی نشده بود، با‌عنوان پایان عملیات پاکسازی نیروهای خود را از عراق خارج کردند، اما هزاران جنگجوی مسلح تحت عنوان شوراهای بیداری را به جا گذاشتند که همانها در کمتر از دو سال بعد بدنه اصلی گروه تروریستی داعش را تشکیل دادند.
آمریکایی‌ها در 2011، پیش از ترک عراق، زندان‌ها را بر روی تروریست‌های خطرناک گشودند که اتفاقا یکی از آنها ابوبکر البغدادی- سرکرده گروه تروریستی داعش- بود که به محض آزادی از زندان اقدام به سازماندهی بازماندگان القاعده کرد که بعد از مرگ ابومصعب الزرقاوی در 2006 میلادی تقریبا از هم پاشیده بودند.
بعد هم جنگ علیه داعش از 2013 با حضور ایران در کنار دولت‌های عراق و سوریه، بر روی زمین با قدرت آغاز شد؛ زمانی که دولت‌های غربی و از جمله آمریکایی‌ها فقط به سرنگونی دولت بشار اسد در سوریه فکر می‌کردند و در ژوئن 2014 به درخواست‌های کمک دولت عراق برغم وجود یک توافقنامه امنیتی پاسخ منفی دادند و این در حالی بود که داعش در پشت دروازه‌های بغداد اردو زده بود.
در تمام این سال‌ها ایران و متحدانش در منطقه عملا روی زمین جنگیدند و آسمان عراق در اختیار ائتلافی متشکل از 70 کشور به رهبری آمریکا قرار گرفت که می‌بایست نیروهای ضد داعش در زمین نبرد را پشتیبانی می‌کردند، اما به‌طور مرتب گزارش‌هایی مبنی بر پرتاب کمک‌های تسلیحاتی برای داعش، در میدان‌های نبرد از طریق هواپیماها و بالگردهای آمریکایی منتشر می‌شد.
این موضوع به‌ویژه در عراق بارها و بارها تکرار شد و آمریکایی‌ها هم تکذیب کردند، اما برخی گزارش‌ها کاملا مستند بودند و فیلم‌ها و تصاویر آن در رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی انعکاس یافت. کارشکنی آمریکایی‌ها به همین‌جا ختم نشد، آنها بارها و بارها نیروهای عراقی اعم از الحشدالشعبی و حتی ارتش عراق را بمباران کردند، به‌طوری که ماه‌ها عملیات نظامی علیه داعش را در این کشور به تاخیر می‌انداخت. هر بار هم با اعلام اینکه اشتباه رخ داده، موضوع مختومه شد، اما با تلفات بسیار زیاد! از دیگر کارشکنی‌های آمریکایی‌ها که آسمان عراق را تحت کنترل داشتند، جلوگیری از عملیات آزادسازی شهرهای تحت اشغال داعش بود.
عملیات آزادسازی تکریت در شمال بغداد در روز 20 اسفند 1393، در حالی که به سرعت در حال انجام بود و نیروهای سوات (نیروهای ویژه ارتش عراق) و نیز نیروهای الحشدالشعبی تا مرکز تکریت فاصله چندانی نداشتند، به یک‌باره متوقف شد و بعدها مشخص شد که آمریکایی‌ها و سعودی‌ها مانع شدند تا فرماندهان داعش و بعثی‌های مستقر در این شهر، فرصت خروج یابند. این موضوع دفعات بعد در جریان عملیات الرمادی، فلوجه، موصل و حتی تلعفر نیز تکرار شد و بدتر آنکه گزارش‌هایی منتشر شد مبنی بر اینکه آمریکایی‌ها در سال 96 از طریق سفارت خود به دولت عراق هشدار دادند که از ورود نیروهایش به شهر تلعفر خودداری کند.
با توجه به حمایت آمریکا از حامیان گروه‌های تروریستی در منطقه طی سال‌های اخیر و نقش این کشور در ایجاد این گروه‌ها و همچنین کارشکنی‌های آمریکا در نبرد نیروهای مقاومت علیه تروریست‌ها درعراق و سوریه که با بمباران مناطق مسکونی چندین هزار غیر نظامی را هم به خاک و خون کشید، قطعا نمی‌توان آمریکا را طرفی دانست که کار را تمام کرده باشد.
اکنون دونالد ترامپ درحالی افتخار پیروزی بر داعش را با خود حمل می‌کند که کشورهای اروپایی با بحران مساله هزاران کودک و نوجوان با مادرانی که در لانه‌های داعش تربیت و شست‌وشوی مغزی شده‌اند، روبه روست و از چند هفته قبل که بسیاری از زنان داعش خواستار بازگشت به کشورهای متبوع خود در فرانسه، آلمان، انگلیس و روسیه شده اند، موجی از وحشت و نگرانی پایتخت‌های اروپایی را فرا گرفته است. انگلیسی‌ها و فرانسوی‌ها بیم آن دارند که با بازگشت بازمانده‌های داعش، امنیت کشورهایشان به‌مخاطره بیفتد و به‌همین دلیل به‌شدت با بازگشت خانواده‌های اعضای داعش از سوریه و عراق مخالفت نموده و بعضا تابعیت آنان را لغو کرده‌اند.
حال آنکه هنوز آمار دقیقی از بازماندگان نیروهای گروه تروریستی تکفیری داعش که به اردوگاه‌هایی در عراق و سوریه انتقال یافته‌اند، در دست نیست، اما آنچه مشخص است اینکه آنها کودکانی هستند که در اردوگاه‌های داعش تربیت و بزرگ شده‌اند و مادرانشان هم ابراز ندامت نمی‌کنند و به آینده چشم دوخته‌اند. هفته گذشته اکثر شبکه‌های تلویزیونی کشورهای غربی و نیز خبرگزاری‌های بین‌المللی، گزارش‌هایی ویژه در این خصوص پخش و منتشر کردند که در آن زنان داعشی، نه تنها ابراز ندامت نمی‌کردند، بلکه تاکید داشتند مصمم به تربیت فرزندان داعشی‌ها هستند.
این زنان که بعضا با کارکنان سازمان‌های بین‌المللی و نیز رسانه‌ها پرخاشگری می‌کردند، خواستار بازگشت به خانه‌های خود در لندن و پاریس و برلین و نیز قفقاز روسیه بودند. این شبکه‌ها زنی را به نام ویکتوریا نمایش دادند که از اهالی داغستان در قفقاز روسیه بود و می‌گفت هرگز از »جهاد در کنار داعشی‌ها، پیشمان نیست.« او نیز مانند سایر زنان داعشی خود را گناهکار نمی‌داند. این زنان خود را موظف و مکلف به تربیت فرزندان داعشی می‌دانند. اما بایستی به این نکته اذعان نمود آنها که به‌طور مستقیم یا غیر مستقیم با پدیده‌ای به نام داعش سروکار داشته‌اند، خوب می‌دانند که این گروه تروریستی با از دست‌دادن زمین و پاشیدن سازمان نظامی‌اش، از بین نرفته است.
این گروه زاییده تفکرات افراطی است که قبل از آن با‌عنوان القاعده هم وجود داشت و در جنگ در سوریه نیز چندین گروه تروریستی دیگر هم از دل همین تفکر شکل گرفت، مانند النصره و ارتش شام و... شکست کامل این گروه نیازمند قطع بازوی مالی داعش و کار فرهنگی پیچیده و همه جانبه‌ای است که شاید سال‌ها طول بکشد.
اما تا زمانی که کانون فتاوای خشونت در منطقه و تغذیه ایدئولوژیکی این گروه‌های تکفیری نابود نشود، این گروه‌ها به اشکال دیگری باز‌تولید می‌شوند و تنها این نام‌هاست که جابجا می‌شود؛ یک روز القاعده، روزی دیگر داعش و در آینده شاید با نام‌های دیگر. آنها از شرایط ناامنی و بی‌ثباتی کشورهای میزبان بهره‌برداری میکنند و با بهره‌گیری از شبکه سازمانی عنکبوتی خود به سرعت نیروهایشان را فرا می‌خوانند و متاسفانه آمریکایی‌ها و برخی کشورهای منطقه نیز از این شرایط برای پیشبرد اهداف خود استفاده میکنند و در این میان دولت‌های اروپایی هستند که بیش از آمریکا از این خشونت‌ها صدمه می‌بینند. نکته جالب اینکه جدیدا داعش در گزارشی از فعالیت خود در سه کشور »مالی، نیجر و بورکینافاسو« در آفریقا، از آن به نام »میدان وسیع جهاد« یاد و ادعا کرد، بیش از 30 نظامی فرانسوی و آمریکایی را اخیرا در آنجا کشته است.
در پایان نگارنده مهدی حیدرپور(قزل)معتقد است: پایان داعش به‌عنوان یک تشکیلات، رخ داده است، اما به‌عنوان یک تفکر هرگز و به نظر می‌رسد، به شکل خاکستر زیر آتش به پستوی خانه‌ها نقل مکان می‌کند و دوباره در فرصت مناسب خروج میکنند.
