بالاخره مردادماه، ماه پایان کار این دولت و آغاز به‌کار آن یکی از راه رسیده و حالا در شرایطی که12-10روزی بیشتر تا برگزاری مراسم تحلیف رییس دولت سیزدهم نمانده، هر روز یکی دیگر از نمایندگان اصولگرای مجلس و دیگر اصولگرایان از این می‌گویند که ابراهیم رییسی به سنت حسن روحانی پایبند است و بر این اساس می‌خواهد بلافاصله پس از تحلیف، فهرست وزرای پیشنهادی‌اش را فی‌المجلس در اختیار پارلمان قرار دهد و با توجه به فرصت یک هفته مجلس برای بررسی صلاحیت وزرای پیشنهادی و لزوم برگزاری جلسات مداوم رای‌اعتماد پس از این بازه زمانی 7 روزه، احتمالا حدود 20 روز دیگر هدایت امور مملکت در ید اختیار رییس‌جمهوری و هیات وزیران دولت سیزدهم خواهد بود. با این همه اما هنوز مشخص نیست که به‌جز ابراهیم رییسی که رییس آن دولت خواهد بود، کدام مردان و شاید زنان اعضای آن دولت خواهند بود. خیلی‌ها معتقدند که سید‌ابراهیم رییسی ظرفیت‌هایی دارد که برای حل مشکلات کشور می‌توان به آنها امیدوار بود.
اما وضعیت برای کار دولت آینده هم دشوار خواهد بود چرا که اشاره شد وی وارث شرایط بدی از نظر اقتصادی است لذا باید به دولت او فرصت داد. هرچند برکسی پوشیده نیست که مشکلات را نمی‌شود یک شبه حل کرد و باید به دولت زمان داد اما به‌نظر می‌رسد تا زمانی که آقای رییسی کابینه خود را معرفی نکند بزرگ‌ترین چالش جامعه مساله کابینه دولت آینده خواهد بود.
برای برون‌رفت از مشکلات امروز جامعه که خواسته و ناخواسته بر سر راه دولت ایجاد شده و عده‌ای ایجاد می‌کنند مهم‌ترین چالش کابینه‌ای است که امیدواریم مسیر تحقق خواسته‌های مردم و تحقق وعده‌های رییس‌جمهوری منتخب را عملیاتی کند. در این بین اکثر تحلیلگران براین باورند که جریاناتی از بیرون و از داخل قصد ملتهب‌کردن اوضاع را دارند و آرام‌سازی فضای کشور و ایجاد روزنه‌های امید به فردایی بهتر و ارتباط گرفتن با مردم و پاسخگویی به آنها همه در کنار هم از مسائلی است که برای دولت وجود دارد.
در عرصه مدیریت کشور اقتصاد مهم‌ترین مساله، چالش و بحران است. اقتصاد کشور بدهی‌هایی با حجم غیر قابل تصوری برای دولت سیزدهم به‌وجود آورده است حجم نقدینگی بالا در کشور و نرخ بیکاری بالا و مشکلات دیگری که بر سر راه دولت قرار دارد و نباید این تصور را ایجاد کرد که این مشکلات یک شبه، حل می‌شود. اما نکته قابل تامل این‌که دستگاه‌های اجرایی کشور این روز‌ها آشفته‌تر و ناهماهنگ‌تر و نامعقول‌تر از گذشته به روزمرگی و افسردگی روزگار می‌گذراند! مصلحت‌اندیشی تیم اجرایی دولت مستقر، سکوت و عدم واکنش مناسب به چالش‌های دیروز و امروز حادث شده توسط عناصر بی‌شناسنامه اما شناخته‌شده، بروز خلاقیت، نشاط، تحرک و پویایی را از جامعه و دولت سلب کرده است!
در این خصوص ضمن استقــبال از خط‌مشــی ریــیس‌جمهور منتخب در مشورت با نخبگان کشور و استدعای امتداد این سیاست ولو به ظاهر بی‌نتیجه باید بپذیرید که عقب‌ماندگی مزمن و عمیق کشور در همه حوزه‌های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی نیازمند عزم جدی مردانی است که فارغ از گرایشات سیاسی و حزبی، بتوانند دستگاه عظیم و لخت و کرخت اجرایی کشور را در همه زمینه‌ها به غلیان و جهش و تپش و تکان وا دارند! دولت، بدون تنگ‌‌نظری و باند‌بازی، در لابه‌لای جامعه جست‌وجو کند و باهوش‌ترین‌ها، با‌سوادترین‌ها، سیرترین‌ها، دین‌مدارترین‌ها، متعادل‌ترین‌ها، نجیب‌ترین‌ها، توانمند‌ترین‌ها و مدیر‌ترین‌ها را در صحنه اجرایی و تصمیم‌گیری کشور به‌کار بگیرد؛ اتفاقی که متاسفانه در دولت یازدهم و دوازدهم، به‌رغم انتظارات مردم و نخبگان، عملیاتی نشد و بخش وسیعی از متصدیان دستگاه‌ها و سازمان‌هایی که مسوولیت اداره کشور را در اقصی نقاط کشور بر دوش داشتند، حداقل در حوزه مسوولیت خود »ترین« نبوده‌اند.
باید نظام تصمیم‌گیری و اجرایی دولت را در همه سطوح به افراد با ظرفیت و خلاقی بدهیم که بهره‌مند از هنر مدیریت و برخوردار از ظرفیت‌های علمی، عملی و اخلاق، دین و وجدان هستند، تا طبقات قوی اجتماعی، اقتصادی، اجرایی و سیاسی شکل بگیرند و در پرتو این طبقات، در‌آمد ملی، روحیه ملی، پرستیژ ملی، توان ملی، وجدان ملی، انسجام ملی و... رشد کند و جامعه نه به حرکت که به جهش و غرش در‌آید و پتانسیل‌های عظیم ملی، غوغا بیافرینند! و عزم ملی برای توسعه و پیشرفت جهت بگیرد.
در پایان نگارنده مهدی حیدرپور اذعان دارد: که باید به دولت سیزدهم زمان داد تا بتواند با برنامه‌ریزی‌هایی که دارد از مشکلات موجود عبور کند. خوشبختانه آقای رییسی از لحظه ثبت‌نام در انتخابات به‌گونه‌ای عمل کرده که خود را وامدار هیچ جریان خاصی نبیند و این موقعیت خوبی ایجاد می‌کند تا آقای رییسی فارغ از توقعات و چانه‌زنی‌ها در تحقق رویکرد فرا‌جناحی خود بگردد و نیروهایی را که به درد کشور می‌خورند، شناسایی و انتخاب کند و به‌کار بگیرد علاوه براین انتظار داریم شخص رییس‌جمهور منتخب، با مشورت و رایزنی با نخبگان و بزرگان سیاسی و اجتماعی و اقتصادی کشور، راهی را به‌سوی نخبه‌گرایی و عقل‌گرایی باز کند و فصلی نو در اندازد.
