با تداوم شیوع کرونا در کشور شاهد پررنگ‌تر‌شدن رفتار دوگانه و مواضع یک بام و دو هوای مقامات کاخ سفید در این خصوص هستیم. دونالد ترامپ، رییس‌جمهوری آمریکا ضمن تداوم سیاست فشار حداکثری و عدم رفع تحریم‌های ظالمانه ایالات‌متحده ضد ایران که چالش‌های بسیار گسترده‌ای را برای مبارزه هر‌چه بهتر با این ویروس در داخل کشور شکل داده، از آمادگی واشنگتن برای کمک به تهران سخن گفته است و نمونه‌ی اخیر آن به مواضع ترامپ در نشست خبری کاخ سفید باز‌می‌گردد که با واکنش محمد‌جواد ظریف، وزیر امور خارجه کشور رو‌به‌رو شد. در مقدمه عنوان شده بایستی به این نکته اشاره شود که دولت آمریکا با کارنامه‌ای آکنده از جنایت علیه بشریت و نقض حقوق بشر در داخل و خارج این کشور، خود را محکی برای سنجش حقوق بشر در کشورهای دیگر می‌داند و با همین سنگ محک کشورهای غیرهم‌سو با سیاست‌های واشنگتن را به نقض حقوق بشر متهم می‌کند. کمتر کشوری در جهان معاصر است که در معرض فهرست بلند‌‌بالای رفتارهای ضد‌انسانی دولت آمریکا جا نگرفته باشد. حقوق بشر بنیادی‌ترین حقوقی است که هر انسانی به‌طور ذاتی، فطری و به صرف انسان‌بودن از آن بهره‌مند است، اما آنچه محل نقد و بحث است، این است که چه دولت‌هایی داعیه دفاع از حقوق بشر را دارند و آیا حقوق بشر به چنین حمایت‌هایی نیاز دارد؟ اصولا بسیاری از قوانین بین‌الملل به‌دلیل مبتنی‌بودن بر شاخصه‌های کیفی و عدم بهره‌مندی از مصادیق مشخص عینی، دارای انعطاف‌پذیری بسیاری هستند که زمینه را برای سوء‌استفاده دولت‌ها فراهم می‌آورند.
