به هر پدیده میشود از زوایای مختلف نگاه کرد، وقتی ما به
پرترههای مردم در عکسهای قدیمی نگاه میکنیم، میتوانیم تنها به اجزای
صورت، پوشش و شیوه آرایش و پیرایش موها سر و صورت مردم نگاه کنیم، یا اینکه
گامی هم فراتر بنهیم و چیزهایی پنهانی از آنها استخراج کنیم.
یکی از سؤالاتی که با بررسی عکسهای قدیمی ما برای ما آشکار میشود این است که «تقریبا همه» در عکسها، حالتی جدی و عبوس دارند و لبخند، عنصری کمیاب در همه این عکسهاست.
چرا چنین است، آیا در آن زمانه مد بوده که جلوی دوربین لبخند نزنند؟!
همین موضوع باعث شده است که یک فتوژورنالیست، موضوع نبود لبخند در پرترههای قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم را بررسی کند و به نتایجی برسد:
سادهترین دلیل، دلایل تکنیکی است، نخستین عکس دنیا در سال
۱۸۲۶ گرفته شده، زمان نوردهی عکس ۸ ساعت بود، در سال ۱۹۳۹، یک ابتکار باعث
شد، زمان لازم برای نوردهی به ۱۵ دقیقه کاهش یابد، اما با این پیشرفت و
پیشرفتهای بعدی، باز هم زمان نوردهی و مشکلات تکنیکی وجود داشتنند.و بدیهی است که حفظ حالت صورت در حالت لبخند، بسیار دشوارتر از گرفتن یک
حالت ثابت است. همین امروز هم هنگام ثبت عکس، خیلی موارد ما به ضرب و زور
«چیز» گفتن به صورت تصنعی لبخندی میزنیم، حالا تصور کنید که کسی مجبور
باشد، چند دقیقه لبخند را روی صورتش، بدون تغییر حفظ کند!