جامعه ی امروز یا به سخنی دیگر، ایران امروز ، مردمی کم حوصله ؛ و حکومتی کم حوصله تر دارد و چنانکه شایسته آنهاست ، باکسانی که کیش و آیین آنها را ندارند ، رفتار نمی کند .
به شرطی که حقایق و واقعیات را آنچنان که هست بپذیریم و در صدد دفاع از عملکردهایمان برنیاییم ، خواهیم دید که حکومت ما یک صدم هزینه ای را خرج مساجد و اماکن مقدس خود می کند خرج اماکن مقدس دیگر ادیان و مذاهب نمی نماید و آن قدر که برخورد شیعیان با هم کیشان خود دوستانه است با کسانی که اهل کیش و مذهب او نیستند دوستانه رفتار نمی کنند.
کسی نمی گوید بودجه ی مثلا ، شصت میلیون شیعه ی موجود در ایران با بودجه چند ده هزار زرتشتی برابر باشد ، یا دولت برای اماکن مقدس و حوزه های علمیه سنی ها همان اندازه خرج کند که برای حوزه های علمیه شیعه می نماید ، یا به ارامنه ، یا یهودیان و امثالهم هزینه ای مساوی با شیعیان بدهد تا بتوانند اماکن مذهبی شان را نگهداری کنند یا گسترش دهند اما ، وظیفه ی دولت است که به تناسب مردم و تعداد پیروان ادیانی که دارد ، هزینه های مذهبی آنان را فراهم کرده و از آنان حمایت کند .
شک نیست که نگاه سنی و شیعه به دین یکی نیست و گاه و در برخی موارد، دیدگاهی مخالف و ضد هم دارند ؛ و بازهم، شک نیست که زرتشتی نگاهش با مسلمان در برخی امور متفاوت و گاه متضاد است اما ، این دلیل نمی شود که به صرف عدم همفکری یا مخالفت دیگران با اندیشه ما ، وچون ما در اکثریت هستیم به خود اجازه دهیم تا حق و حقوق آنها را پایمال کنیم و با نگاهی ایدئولوژیک ، ثروت و قدرت را در اختیار گرفته ، سبب رنجش هم میهنان خود بشویم .
........
چه فرقی است بین کسی که به خدا اعتقاد ندارد اما ، به مردم خدمت می کند با آن که معتقد به خداست و خدمتگزار مردم است . اگر شرط شرکت در اجتماع سود رسانی فرد به جامعه باشد و شرط طرد افراد ، زیان بخشی آنان به دیگران ، چه فرقی بین یهودی و مسلمان و زرتشتی و نصاراست ؟
ایرانیان ، از آن دسته افرادی نبودند که چون فلان کس هم فکر و هم دین آنها نبود حکم مرگ و طردش را صادر کنند . ایرانیان از همان جایی آمده یا از همان گروهی هستند که هند را کشور هزار مذهب کرد و تحمل و مدارا را به جایی رساند که بنا به گفته ی گزارشگران ، در یک خیابان هند ، چندین معبد است که خدایانشان یا متفاوت و یا ضد هم اند ، بی این که نیایشگران این خدایانِ متضاد ، با هم دشمنی کنند و مزاحم یکدیگر شوند .
نه مردم و نه حکام ایران از آن دست افرادی نبودند که در پی ترویج دین خود باشند ؛ و برای همین هم ، امپراتوری پهناور ایران قرن ها دوام آورد . نگاه کنید به رفتار داریوش در برخورد با کسانی که دین و آیینی جز دین او داشتند .
در پایان : چقدر باید بگذر تا سخن از کُرد ، ترک ، فارس ، لُر ، عرب ، بلوچ ، سنی ، شیعه ، یهودی ،زرتشی ، مسیحی ووو نباشد و دولتیان و مردم ، در آغاز خود را انسان ، و سپس ایرانی بدانند و معیار و ملاک ِ سنجش افراد ، انسان بودن آنها باشد ، نه دین و آیین و مذهب و قومیت شان ؟
اماسه راهکار برای مقابله با توهین به ادیان مطرح کرده است:
تلاش برای منزوی کردن افراطیون در همه محافل فرهنگی ومذهبی
یافتن یک راه حل قانونی وحقوقی برای تهیه یک منشور جهانی الزام آور جهت احترام به ادیان، انبیاء الهی وشخصیت های مورد احترام ملت ها
اقدامات حقوقی ازقبیل شکایات وپیگیری چنین اهانت هایی در محافل حقوقی وبین المللی
به امید آن روز
