سیاست‌صهیونیسم‌بین‌الملل‌برای‌ آینده‌ی‌رژیم‌صهیونیستی

حمله اسراییلی‌ها به غزه و تلاش برای بیرون‌کردن فلسطینی‌ها از سرزمین مادری‌شان اتفاق تازه‌ای نیست اما همین نقض تکراری حقوق بشر سبب شد تا صدای رسای معترضان به اشغالگری اسراییل از جایی بلند شود که تا یک دهه پیش تصور طرح چنین اعتراضاتی در آن به رویایی برای ترقی‌خواهان بدل شده بود؛ کنگره آمریکا. ‌اما با گذشت یک هفته از حملات وحشیانه ارتش رژیم صهیونیستی به غزه و شهادت بیش از 130 نفر و زخمی‌شدن هزاران نفر از مردم این منطقه از فلسطین، اکنون از نقاط مختلف جهان اعلام حمایت‌های مردمی از ملت مظلوم فلسطین به گوش می‌رسد اما دولت‌ها هنوز اقدام قابل ‌اعتنائی برای جلوگیری از جنایات صهیونیست‌ها به‌عمل نیاورده‌اند.

دغدغه‌‌ی‌مشارکت‌حداکثری‌درانتخابات

تا برگزاری سیزدهمین دوره انتخابات ریاست‌جمهوری یک‌ماه باقی مانده است اما در کمال تعجب فضای عمومی کشور هیچ آگاهی و اطلاع دقیقی از آخرین وضعیت جناح‌های سیاسی و آرایش انتخاباتی آنها ندارد.

اگر جامعه امروز ایران احساس بی‌کسی کند هر بیگانه‌ای کس خواهد شد و طبیعت انسان بر این است که اگر از دری ناامید شود به‌سوی در دیگری خواهد رفت! بنابراین چرا برخی از تصمیم‌سازان و تصمیم‌گیران چنین واقعیتی را درک نمی‌کنند و خیلی ناشیانه از موافق، مخالف می‌سازند! وقتی هر حذفی صدای اکثریت مردم و موثرین سیاسی، اقتصادی و فرهنگی را بلند می‌کند و مهم‌تر اینکه آنان را نا‌امید‌تر می‌سازد آیا چنین روش و منشی در راستای قدرت بخشی به ایران است؟ بنابراین باید پذیرفت حذف به‌معنی و مفهوم قدرت نیست بلکه فوبیایی ا‌ست که در فرآیند زمان مصداق ضرب‌المثل »از هر چه بترسی، دچار همان ترس خواهی شد« می‌شوند! توانمندترین آدم‌ها نیز بدون ‌پشتوانه اکثریت مردم کاری از پیش نخواهند برد! همان‌طور که وجود قانون بد بهتر از بی‌قانونی‌ست، انتخاب بد با پشتوانه اکثریت ملت بهتر از انتخاب خوب اما بدون پشتوانه اکثریت است! بنابراین با ایجاد فضای دفع حداکثری پیامِ عدم‌ اقتدار و انسجام ملی را به جامعه درون و بیرون مخابره می‌کنید! باید کاری کرد که توامان مسوولان و مردم آنزیم هضم یکدیگر را داشته باشند؛ آنانی که در لباس دوست، عملکردی دشمن‌گونه به فعلیت می‌رسانند هیچ‌گونه تعهد و تعلقی به مملکت و موجودیت آن ندارند! فقط به فکر منافع فردی و گروهی و کسب قدرت هستند و بر همین اساس آب و نان‌شان در مشارکت حداقلی تامین می‌شود!

 

افغانستان‌مظلوم‌ گرفتار‌ ظلم‌ سیستماتیک

جهانی که امروز زیستگاه ما انسان‌هاست، مالامال است از تبعیض، پایمال‌کردن حقوق بشر و نادیده‌گرفتن حقوق شهروندی. فریاد حمایت از حقوق بشر از همه‌جا بلند است ولی آنان که با صدای بلندتر چنین ادعایی را سر می‌دهند، دروغگوتر از دیگران‌اند. نژادپرستی، استثمار، چپاول ثروت ملت‌ها، جنگ و قتل و غارت، شیوه متداول قدرتمندان امروز جهان است. آنها چنگیز و هیتلر و نرون را سمبل جنایت معرفی می‌کنند ولی جنایتی که خودشان علیه انسان‌ها مرتکب می‌شوند به‌مراتب هولناک‌تر است با این تفاوت که جنایت امروز در پوششی از تبلیغات زیبای دموکراسی و حمایت از حقوق بشر صورت می‌گیرد و مرتکبان آن، خود را هموارکنندگان راه زندگی مسالمت‌آمیز انسانی جا می‌زنند. ‌‌

اعتراض‌ کنید‌ ولی‌نه‌به‌ سرمایه‌های‌ملی

‌وزیر اطلاعات و امنیت رژیم صهیونیستی اوایل هفته گفت: اگر برجام احیا شود، حتما جنگ می‌شود. هواپیماهای ما به ایران می‌رسند و ایران هیچ جایی مصونیت نخواهد داشت. همین سخن وزیر اطلاعات و امنیت رژیم صهیونیستی کافی است که بفهمیم ریشه التهاب‌آفرینی‌های این روزها در کشورمان چیست و چه کسانی پشت پرده این التهابات قرار دارند.

تهدید این وزیر صهیونیستی که قطعا غلط زیادی است. صهیونیست‌ها اگر جرات این قبیل کارها را علیه ایران داشتند، تا حالا انجام می‌دادند و حتی یک ساعت هم صبر نمی‌کردند. این تهدید توخالی فقط میزان عصبانیت سران رژیم صهیونیستی را از احیاء برجام نشان می‌دهد. از همین عصبانیت می‌شود فهمید که صهیونیست‌ها هم در التهاب‌آفرینی‌های این روزهای کشورمان دست دارند.

لطفا‌ نقاب‌ سارقان‌ را‌بردارید

گرد و غباری که هفته پیش با انتشار فایل سخنان دکتر ظریف به هوا برخاست نشانه شگفتی است از اینکه هنوز این قاعده عجیب در جامعه سیاسی ما به قدرت و قوت پا برجاست که: شما اگر نظرت با نظر ما یکی نباشد، حتی نباید آن را به زبان آوری. از میان معترضان و مویه‌کنان، حتی یک نفر نگفت که ظریف دروغ می‌گوید، تهمت می‌زند، واقعیت تاریخی را قلب می‌کند و... بلکه گفتند که چرا این کلام را برزبان جاری کرده‌ است! این چه شیوه شگفتی است که یک دیپلمات ارشد و سکاندار سیاست خارجی و استاد روابط بین‌الملل‌ که تحصیل و تجربه و حضور در کوران‌های سخت برهه‌های پردلهره را از سر گذرانده حق نداشته باشد دیدگاه و دکترین خود را حتی در مصاحبه‌ای که عجالتا بنای انتشار فوری هم نداشته، به زبان آورد؟ مگر آنان که با دیدگاه او مخالف‌اند، به حد کافی بلندگو و تریبون و رسانه برای نقد منطقی و علمی سخنان‌اش ندارند؟ وانگهی، در کدام فراز سخن او، اصول و مسلمات سیاست کشور زیر سوال رفته است؟ کدام جا به مقدسات اهانت شده است؟ در کجای دنیا اگر مسوول سیاست خارجی یا حتی یک دیپلمات، اشتراکات و هم‌افزایی و نیز اختلاف دیدگاه‌های‌اش را ولو با یک سردار بزرگ ملی، بازگوید، فریاد تکفیر او را برمی‌آورند؟

تداوم‌ قدرت‌ایران‌ در‌سایه‌ مشارکت‌قوی‌ مردم‌ درانتخابات

ما در آستانه انتخابات ریاست‌جمهوری قرار گرفته‌ایم. ‌درست است که آحاد مردم به اهمیت انتخابات واقف‌اند اما وقوف مردم لزوما به‌معنی مشارکت همه آنان در انتخابات نخواهد بود. مردم آگاه و با‌شعور ما که طی 42 سال گذشته، در بزنگاه‌ها و در زمان‌های احساس خطر به یاری انقلاب و مسوولان برخاسته‌اند، مانند مردمان دیگر کشورها برای مشارکت فراگیر نیاز به انگیزه و امید به آینده دارند. از سوی دیگر و این‌بار همچون گذشته، همه دستگاه‌های تبلیغاتی بیگانه بسیج شده‌اند تا با پراکندن تخم یأس در کشتزار افکار عمومی ما، مردم را از مشارکت در انتخابات باز‌دارند. ‌مشارکت در انتخابات، شرکت در تعیین سرنوشت کشور است و با غوغاسالاری رسانه‌های خارجی که مدعی‌اند شرکت در انتخابات چیزی را تغییر نخواهد داد، حاکمیت باید تدبیری بیندیشد که مردم را برای آمدن پای صندوق‌های رای پر‌انگیزه کند. اتفاقا همه کسانی که در خارج برای ناکامی مذاکرات وین به دست و پا افتاده‌اند، به این مهم واقف‌اند و تلاش می‌کنند که مذاکرات پیش از انتخابات به نتیجه نرسد.

«بهشت» نقد‌بهتر‌از‌ «پاستور» نسیه

بحث از انتخابات، بحث از رقابت جناح‌ها و چهره‌های سیاسی است. بحث از اینکه راهبرد و رویکرد هر کاندیدای انتخاباتی نسبت به موضوع و مساله فرهنگ، جامعه، اقتصاد و سیاست چیست و در تقابل با راهبرد و رویکرد رقبا، در هر موضوع چه وضع و حالی دارد. اما در حاشیه‌ی این مباحث اصلی و به‌اصطلاح درجه یک انتخاباتی، همواره مباحث دیگری نیز مطرح می‌شوند که اگرچه در بررسی‌های کوتاه‌مدت و باتوجه به اهمیت کمیت زمان در هر رقابت سیاسی-انتخاباتی، معمولا چندان مورد توجه قرار نمی‌گیرند اما اتفاقا به جهاتی حتی می‌توانند از آن مباحثی که در شرایط خاص انتخابات در اولویت قرار گرفته‌اند نیز راهبردی‌تر و اثرگذارتر باشند.

مسائل و موضوعاتی چون تحزب و لزوم برگزاری انتخابات حزبی، گرفت‌وگیرهای قانون انتخابات و آسیب‌های ریز و درشت در مرحله نام‌نویسی کاندیداها، بحث پردامنه نظارت مبتنی بر استصواب در بررسی صلاحیت کاندیداها و البته چند و چون نظارت بر انتخابات غیرالکترونیک و سرکشی مقابل حرکت به سوی الکترونیکی‌شدن روند رای‌گیری و به تعاقب، شمارش آرای رای‌دهندگان، معضل هزینه‌های انتخابات و احتمال ورود پول‌های کثیف به کمپین‌ها و ستادهای این و آن کاندیدا و موضوعاتی چون اینکه بی‌شک هر‌کدام به تنهایی اگر به اندازه هر‌کدام از جنگ و جدل‌های کاندیداها و جناح‌های سیاسی در یک رقابت انتخاباتی حایز اهمیت نباشند، باید اعتراف کنیم که کم‌اهمیت‌تر نیستند؛ اما تاخیر در اعلام حضور نامزدها در انتخابات خواسته یا ناخواسته تبدیل به یک استراتژی انتخاباتی شده است.