روابط ایران و آمریکا از اواسط قرن نوزدهم میلادی آغاز شد. این روابط از سال 1944 تا انقلاب ایران در بهمن‌ماه سال 1357 برقرار بود. پس از پیروی انقلاب ایران، دو کشور در چند مورد محدود روابط سیاسی و نظامی محرمانه‌ای با یکدیگر برقرار نموده بودند (ماجرای مک‌فارلین، کمک به یورش نظامیان آمریکایی از شمال افغانستان به مواضع طالبان توسط نیروهای سپاه و...) ولی در عین حال مناسبات رسمی با یکدیگر نداشتند تا 7خرداد 1387 که شروع 3 دور مذاکرات فرستادگان ایران و آمریکا در بغداد بر سر برقراری صلح در عراق بود که به‌دلیل اختلاف نظرهای شدید دوطرف، ناکام باقی‌ماند. از آن زمان در خلال چند دور سفرهای محمود احمدی‌نژاد، رئیس‌جمهور دولت نهم و دهم ایران به سازمان ملل متحد، وی پیشنهادهایی برای مذاکره مستقیم با دولت آمریکا مطرح نموده بود که با مخالفت‌هایی از جانب مقامات حکومت ایران و نیز سکوت دولتمردان آمریکایی همراه بود.
رژیم «عربستان سعودی»، در زمینه رعایت »حقوق بشر«، یکی از سیاه‌ترین کارنامه‌های حکومت‌های جهانی را به‌خود اختصاص داده است. »تجاوز به حقوق زنان، قلع و قمع و سرکوب اقلیت‌های دینی و قومی، عدم توجه به آزادی‌های اجتماعی و جلوگیری از آزادی بیان و قلم از موارد نقض حقوق بشر در این کشور به شمار می‌آید«. علاوه بر این »آزادی دین و عقیده در عربستان سعودی در بدترین وضعیت خود قرار دارد، شیعیان عربستان حتی نمی‌توانند، آزادانه نماز خود را در مساجد برگزار کنند«.
با مشخص شدن »دونالد ترامپ« به‌عنوان رئیس‌جمهور ایالات متحده امریکا، اکنون صحبت از سیاست‌های آینده این کشور در سطح بین‌المللی و منطقه خاورمیانه مطرح است. آن چه را که مسلم است و در برنامه‌های تبلیغاتی ترامپ عنوان شده و رسانه‌ها بر آن تاکید داشته‌اند مواردی است که همه می‌دانند، ترامپ قرار است روابط کشور را با مسکو بهتر کند. در مرز مکزیک دیوار بکشد و همچنین متحدان خود را وادار کند هزینه‌های استقرار نیروهای آمریکایی در کشور خود را پرداخت کنند، با برجام موافق نباشد و داعش را با چالش مواجهه خواهدکرد. ولی آیا سیاست خارجی یک کشور فقط به این موارد ختم می‌شود؟ برای همه دولت‌ها و ملت‌ها این سئوال به‌وجود آمده است که برنامه ترامپ بعد ازگرفتن این مسئولیت بزرگ به‌صورت رسمی چه خواهد بود.
